HEAVEN

Moeiteloos bewoog de wilde hond haar lichaam voort, over het harde en warme grond. Echter was de lucht verrassend koel vandaag, iets was zeldzaam was voor dit gebied. Niet dat ze er iets op tegen had- in tegendeel, ze welkom den het met open armen. Zo was het nog wel een beetje te doen, de tempraturen hier liepen soms tot hoogtes op... dat als je niet oppaste je oververhit raakt, en sterft. Kahili had het wel eens gezien, het is geen fijne dood. Ze stopte met lopen en sloot haar ogen- waarom was het nog steeds zo moeilijk om over na te denken? Dood hoort bij het leven, het enige wat je kan doen is door gaan. En het je niet laten hinderen- vergeten. Ook al ligt het zwaar op je hart. Kahili zuchtte en opende haar ogen weer- ze was zwak. Dat wist ze, vooral om te bedenken dat ze zich zo in het open afsloot. Een ander roofdier had haar zo kunnen... hmpf ze moesten eens proberen.

Soepel gleed Aelin door het hoge gras. Veel had ze niet te zoeken op de Savanne, enkel wilde ze even weg uit het regenwoud. Daar had ze namelijk al helemaal niets meer te zoeken. Haar ouders niet, haar mate niet...
Haar oren stonden rechtovereind en scanden ieder geluid op gevaar. Haar meester had haar goed getraind. Zichzelf verdedigen kon ze prima, ook dankzij hem, maar ze was niet op oorlogspad. Ze was vrij. Het had haar veel gekost, maar ze was vrij. En die vrijheid ging ze niet meteen verspillen door herrie te schoppen en andermans gebied te infiltreren. Eerst maar eens een plek vinden waar ze opnieuw kon beginnen. Ze had de halve jungle al doorkruist en bevond zich nu dus op de Savanne. Ze was wel gewend aan de hitte, maar de dorst...
Aelin hief haar neus in de lucht en snoof. Van water geen spoor. Wel van een ander wezen. Ze zuchtte. Een inboorling vragen om de route naar water was misschien haar beste optie. Op een drafje volgde ze het geurspoor, totdat ze in de verte een gestalte zag. Een hond.
'Gegroet!' riep ze. Eens zien of deze hond bereid was haar te helpen.

En over andere roofdieren gesproken- daar was er een, al moest ze wel toegeven dat ze geen Jaguar had verwacht. Het bosjes beest kwam al snel dichterbij terwijl ze een begroeting riep. Kahili shoot de katachtige een ijzige blik en nam wat stappen naar achter- ze wilde wel wat ruimte hebben. Zodat als het gesprek zuur zou lopen ze altijd ruim een voorsprong zou hebben als het op vluchten zou moeten komen. Je kon maar nooit te voorzichtig zijn, niet waar? 'Hallo' bracht ze uitendelijk op een koude toon uit- ze had niet echt zich in een gesprek, dat had ze eerlijk gezegd nooit. En ze twijfelde aan het feit dat ze was nuttige informatie uit ander kon krijgen. Maar toch- misschien kon ze toch iets met de katachtige opbouwen, for later use. Ze leek namelijk erg manipuleerbaar.

De hond bleef staan en draaide zich om. Aelin zag al meteen dat ze niet in een heel goed humeur was. Hopelijk was ze hulpvaardiger dan vrolijker. 'Hallo,' sprak het dier koud. De gevlekte kat draaide met haar ene oor en toverde een vlijmscherpe glimlach op haar snoet.
'Gegroet,' herhaalde ze. 'Jij ziet eruit als een dier dat weet waar er water te vinden is in dit droge gebied.' Dat was in ieder geval te hopen, anders zou ze gedwongen zijn om terug te keren naar het regenwoud om in leven te blijven. En dat was iets waar ze niet bepaald zin in had.
Traag bewoog Aelin haar staart heen en weer terwijl haar ogen op de wilde hond gevestigd bleven. Ondertussen hield ze haar omgeving wel nauwlettend in de gaten, wetende dat deze diersoort bijna altijd in grote groepen leefden. Nogmaals, ze had geen zin in een gevecht. Vooralsnog ontdekte ze geen verborgen aanwezigheden, dus dat stemde haar al iets geruster.

Dus de bosjes kat wilde weten waar ze water kon vinden hmm? Dat kon Kahili haar wel vertelen- maar daar wilde ze wel iets voor terug. 'Lets make a deal' begon ze rustig terwijl ze de ander een glimlach schonk. Ze moest er immers zo vertrouwbaar uitzien. 'I shall lead you, to the nearest watering hole' haar stem klonk kalm- maar niet meer zo koud als eerst. 'In return; u will grant me a favor'. en om de kat een veiliger gevoel te geven, besloot Kahili maar te gaan zitten. Om zo aan te geven dat ze geen Ill will had. 'And i will call upon that favor when, i deem fit' een kleine grijns vormde rond haar lippen terwijl ze haar volgende woorden uitsprak. 'Oh and dont worry, the favor will be in with-in good reason of course'

'Let's make a deal,' glimlachte de wilde hond. Aelin trok met een oor. Dit was niet de kant die ze op wenste te gaan. 'I shall lead you to the nearest watering hole. In return, you will grant me a favor.' Het dier ging zitten. Aelin grijnsde. Deze hond begreep het onderhandelen en deed dit op dezelfde manier als zij. 'And I will call upon that favor when I deem fit.' De grijns die vervolgens op haar gezicht verscheen zinde Aelin niets. 'Oh and don't worry, the favor will be in within good reason of course.' De gevlekte kat zweeg voor een tijdje en liet zich vervolgens ook door haar achterpoten zakken.
'You handle the same tactics as I do, dear wildling,' spon ze. 'But I'm afraid I don't particulary like the idea of being in your debt.' Ze had er genoeg van om anderen iets verschuldigd te zijn, dus overeenkomsten zoals deze wilde ze koste wat het kost niet sluiten. Maar als ze zou sterven aan uitdroging... nee, dan was het handiger om toch akkoord te gaan. Niet dat ze haar kaarten meteen al zou laten zien aan deze hond. Nee, wie weet zou ze op een andere manier te overtuigen zijn om haar de weg naar de waterput te wijzen. En desnoods kon ze zelf ook op zoek gaan naar het water, wetende dat het er tenminste was.

hmm en toch vond Kahili he vreemd, de kat claimde kennis te hebben over haar aanpak. Maar als dat zo was, waarom wat had ze dan verwacht? Dat ze haar ging helpen zonder daar iets voor terug te vragen? Je zou denken dat zo iemand beter zou weten. Granted er waren domkoppen in deze wereld. maar . water was al schaars. Niemand zou zo dom zijn om het kostbaarheid met Jaguar te delen.  Als de kat wat te drinken wilde kon ze beter terug gaan naar haar bos en het water van de bladeren aflikken. 'Well good luck' sprak ze weer op haar koude en emotieloze toon-waarmee ze eerder de kat begroette. En begon langzaam weg te lopen. Er was geen reden meer om haar tijd te verspillen, The jaugar seized to be of any use. Al hield Kahili haar wel strak in de gaten. Voor mocht ze de achtervolging in gaan. Iets wat sterk af te raden was- aangezien Kahili al een grote voorsprong op haar had. En wilde honden rennen harder en langer vol houden dan Jaguar's. Echter kon je nooit te voorzichtig zijn- en zeker met haar 'soort'

Zodra Aelin de snuit van de gevlekte hond zag vertrekken, begreep ze dat ze geen deal hadden. 'Well, good luck,' sprak het dier voordat ze opstond en wegliep. Geïrriteerd trok ze met haar oor. Even overwoog ze om achter haar aan te rennen, maar dat was diplomatisch gezien niet haar beste keuze. Haar trots stond haar niet toe om haar na te roepen. Dan bleef er maar één optie over: ze moest zelf op zoek gaan naar drinkwater. Zelfs als dat betekende dat ze terug moest keren naar het regenwoud.
Met een grom kwam Aelin weer overeind en slenterde verder over de eindeloze grasvlakte. Hier en daar groeide gelukkig wel een boom, wat betekende dat ze schaduw had als de zon te heet werd. En wie weet kwam ze nog wel iemand tegen hier, iemand die wel bereid was om haar te helpen zonder daar meteen een overeenkomst aan te hangen. Ach, ze was in ieder geval te weten gekomen dat er in ieder geval water aanwezig was, in de buurt. Dat was al waardevolle kennis.